“Nee!!! Ik wil dit niet! Fak, waarom doen we dit??? Waarom wil ik dit???”
Samen met mijn goede vriend Rein ben ik bij een editie van Ecstatic Dance in een nachtclub in Amsterdam, als alle alarmbellen in mij volledig afgaan. Veilig langs de kant gezeten, hebben wij even daarvoor besloten om de dansvloer te betreden en ‘my god’, wat voelt dat kwetsbaar, bekent ook mijn gezelschap eerlijk.
Tegelijkertijd moeten we allebei keihard lachen om dit koddige tafereel. De weerstand om broodje nuchter en blootsvoets de eerste danspasjes eruit te gooien, is duidelijk voelbaar in de onderbuik. “Shit, waarom doe ik mezelf dit aan??”, schiet er door mijn gedachten heen, als ik met trillende handen mijn flesje frisdrank op de bar zet. Een deel van me, het meest kwetsbare stuk, moet bijna huilen, en zou het liefst rechtsomkeer maken. Bam! Veilig, de deur uit. Maar nu is er geen weg meer terug, toch?
Maar jeetje. Hoe belanden twee jonge mannen van om en nabij de 40 jaar in zo’n, voor hun, hachelijke situatie? En potdomme, de vraag werd al gesteld en is zeker plausibel te noemen: waarom doen ze dit hunzelf in godsnaam aan?
Dat zit zo.
Rein en ik zijn allebei al jaren actief bezig zijn met het vergroten van ons zelfbewustzijn en persoonlijke groei. Waar we vroeger in de beginjaren van onze vriendschap louter over voetbal praatten, is dat nu allang geen hoofdmoot meer van onze gesprekken. Burn outs, relatieleed en andere crisissen in het leven, stuwden ons elke keer weer om door te ontwikkelen en verder te kijken. En we konden elkaar gebruiken als klankborden. Op die manier zijn we er niet vies van om onszelf open en eerlijk in de spiegel aan te kijken. Waar spelen we een aangeleerde rol van het ego? Wanneer voeren we feilloos de patronen uit ‘die van onze buitenwereld worden verwacht’? Op welke momenten zet ik een masker op en saboteren we ons eigen gedrag? En op welke andere momenten voelen we dat we wel op de juiste weg zitten? Ingegeven door het hart en niet het hoofd.
Zodoende zijn er talrijke lagen, patronen, blokkades, ruis en al niet meer, afgepeld en ontstegen. En kom je steeds weer een stapje dichter bij de persoon die je werkelijk bent. Je kern. Je ware zelf. Daar waar je kracht huist. En ook je kwetsbaarheden er in volle glorie mogen zijn.
Dat zorgt ervoor dat dit pad bewandelen ook vraagt om dagelijks moedige keuzes te durven maken. Comfortabel leren worden in oncomfortabele situaties. Weerstanden in jezelf opmerken en erdoor heen ademen, want juist daar zit je groei. ‘Zero fucks geven’ om wat een ander ook zou (kunnen) denken en gewoon je eigen hart volgen bij wat voor jou kloppend voelt.
Uitgaan was anno 2023 ook zo’n thema wat voor ons beide gevoelsmatig niet meer klopte. Je kop volhengsten om een zelfverzekerde, lossere versie van jezelf neer te zetten? Nee, dat was ‘m niet meer.
Dus stuitten we op ecstatic dance. Een wereldwijde dansbeweging voor zelfbewuste mensen, jong en oud, die zonder alcohol zonder drugs en zonder met elkaar te praten, de dansvloer betreden en dansen op housemuziek. Blootvoets om zo goed mogelijk in verbinding te staan met jezelf. Alles met als doel dat de euforie, ofwel extase, die dan wordt ervaren, niet van een genotsmiddel komt, maar diep vanuit jezelf. Dáár moesten en zouden wij naar toe gaan, concludeerden Rein en ik vastbesloten.
En zo geschiedde.
Terug dus naar de bewuste avond. De cliffhanger. Onze vuurdoop. De zweetdruppels en lichte hartkloppingen ook. Hoe liep het af met de twee gasten die de dansvloer wilden betreden. Gingen zij wel of gingen zij niet?
Kort samengevat: uiteraard gingen zij. Lachend en wiebelig trotseerden zij het ‘gevaar’ dat enkel en alleen in hun hoofden leefden. Zij kwamen, zagen en overwonnen ook deze angst. En hadden een heerlijke avond.
Die voor mij inmiddels al vervolg heeft gekregen van vele andere memorabele avonden her en der in Nederland in de scene van ecstatic dance. Van weerstand is geen enkele sprake meer. Integendeel zelfs, elke schroom is inmiddels wel verdwenen om mezelf dansend te uiten. Volledig in de flow opgaand Mijn lichaam de ruimte geven, zoals het wil bewegen. Zo danste ik al diverse keren op de gave boot van Odessa in Amsterdam, toch wel de bakermat van ecstatic dance in Nederland. En volledig losgaan op de Pier in Scheveningen tijdens Ecstatic Dance Den Haag, met mooie openhartige mensen om je heen en de zee op de achtergrond. Je kunt het slechter treffen. Bovendien is een day after zonder kater ook geen overbodige luxe toch?
Ik blijf voorlopig dus nog wel even dansen. Zoekt u mij? Dan ben ik op de dansvloer te vinden. Zorgeloos, met een grote glimlach.
Aho!
